beste joachim (2)
Beste Joachim,
Het is ondertussen een jaar geleden sinds je hebt besloten er een punt achter te zetten. Ik zal eerlijk zijn; het was een heel moeilijk jaar. Ik mis onze gesprekken en ik mis jouw vriendschap. Je was één van de weinige personen waar ik altijd op kon rekenen en dat waardeerde ik enorm. Mijn laatste serieuze huilbui omwille van jou is nu al even geleden, maar ondanks de tijd die er tussen is gepasseerd, valt het me soms moeilijk te accepteren dat ik iemand als jou kwijt ben. Ik denk nog regelmatig aan onze tijd in ESAT, toen ik, jij en Toon in dat muffe computerlokaal zaten te studeren. Het is merkwaardig hoe wat ik toen als een zware periode beschouwde, nu kan terugkijken als een leuke herinnering.
Ik heb je zoveel te vertellen. Sommige dingen zijn achteraf gezien anders uitgedraaid dan hoe ik ze met jou had besproken. Het werk waarvoor ik solliciteerde, heb ik uiteindelijk gekregen. Dat was net na je overlijden, en acht maanden lang heb ik mijn verdriet kunnen verkroppen door gewoon heel hard te werken. Het werk was heel boeiend, en ik ben blij om je te kunnen zeggen dat ik uiteindelijk wel mijn passie voor ingenieur zijn heb kunnen herontdekken. Na acht maanden bij de start-up gewerkt te hebben, werd het me wel duidelijk dat ik nog niet genoeg ervaring had om de volledige verantwoordelijkheid van zo’n project op mij te kunnen nemen, en heb ik er moeten opstappen. Dat was in oktober en toen miste ik je het hardst. In normale omstandigheden had ik dan kunnen terugvallen op jouw steun, en hoewel ik nog andere mensen rond mij had, voelde het deze keer eenzamer dan gewoonlijk. Ik keerde toen een paar keer terug naar je graf om daar wat stilletjes te wenen en aan mijn miserie te ontsnappen.
Desondanks mijn miserabel zijn wist ik dat ik niet bij de pakken mocht blijven zitten. Ik studeerde bij en zocht naar een manier om van omgeving te veranderen en verder te gaan. Uiteindelijk vond ik een plekje in Brussel en ben ik verhuisd. Het is een ironie die zich wel vaker afspeelt door mijn leven (eerst iets haten, dan een fan worden), zo is het ook gegaan met Brussel denk ik. Ik leerde iemand kennen die bij een interessant technologiebedrijfje werkt (Yada Brussels, mochten ze daar wifi hebben in de hemel) en kon zo een soort van stageplekje fixen. Hier zit ik nu al een dikke maand en het bevalt me heel erg. Ze doen allerlei kunstige projecten met verlichting, en zoals je weet is dat iets waar ik altijd een zekere interesse voor heb gehad. Momenteel is het nog niet helemaal duidelijk of ik hier daadwerkelijk kan blijven, maar ik heb goede hoop.
Zo, dat was het een beetje. Op liefdesvlak valt trouwens weinig te zeggen. Het was een nogal raar jaar waar je met niemand mocht afspreken en mijn sowieso niet al te sociale persoonlijkheid maakt het dan natuurlijk al helemaal onmogelijk om iemand nieuw te leren kennen. Ik hoop dat je het daar goed hebt, en zal je binnen een jaar nog wel eens schrijven en hopelijk wat meer goed nieuws brengen.
Maksim
