beste joachim
Beste Joachim,
Je was mijn enigste nieuwe vriend die ik heb gemaakt gedurende de gehele universitaire periode. Dat kon mij echter niets schelen, want ik wist: vrienden zoals jij, die maak je maar een beperkt aantal keer in het leven.
Ik was een jaar eerder afgestudeerd dan jij, maar nu zou ik er alles voor over hebben gehad dat ik nog wat meer herexamens had en dus nog wat langer samen met jou op de schoolbanken had kunnen zitten. Hoewel ik het afgelopen jaar naar Antwerpen was verhuisd voor mijn werk, zagen we elkaar toch nog regelmatig. Ik ben nu mezelf ook onmetelijk dankbaar dat ik een week verlof heb genomen op het werk om je te helpen je thesis af te krijgen. Het leek me toen goed om je een hart onder de riem te steken, maar tegelijk moet ik eerlijk zijn: ik deed het ook voor mezelf. Ik wou je helpen je thesis op tijd af te krijgen zodat je ook was afgestudeerd, zodat je net zoals ik kon beginnen werken en zodat we in het weekend nog meer tijd met elkaar zouden kunnen doorbrengen en samenwerken aan de creatieve projectjes die jij zo leuk vond.
Na een week had je met de hulp van Emma en mezelf je thesis afgewerkt. De dag dat we je thesis zijn gaan afgeven zijn we nog met z’n drieën op restaurant gaan eten en je bedankte me, ik zag de opluchting in je ogen. Je was geslaagd en je had niet het minste diploma op zak. Ik was zo blij en dacht bij mezelf: “Nu gaan we eindelijk pas écht kunnen beginnen”. De wereld lag aan onze voeten. Om jezelf te belonen had je een lange vakantie naar Vietnam geboekt samen met Emma. We namen afscheid, en dat was de laatste dag dat ik nog de gezonde, opgewekte jongen waarvan ik zo trots was dat ik hem mijn beste vriend mocht noemen heb gezien.
Op de laatste dag van je vakantie had je een zwaar ongeluk, ik was er zelf niet bij, maar uit wat ik heb gehoord leek het erop dat je niet zo ver van een soort van coma was. Toen ik je dan uiteindelijk een paar weken later terugzag, zag je er nog steeds heel gehavend uit. Maar je leek vrolijk, en ik was natuurlijk blij om je terug te zien, ik maakte me toen nog niet zo veel zorgen, hoewel er achteraf gezien wel duidelijk iets was verandert.
Bij de val was er iets losgekomen in je hersenen dat niet had mogen loskomen. Je leek niet meer echt vat te hebben op je emoties en zweefde ofwel in de wolken, ofwel was je ondergedompeld in het diepste dal. Ik zag uiteindelijk wel dat er iets was verandert, maar het maakte mij om eerlijk te zijn niks uit, als jij door je ongeval een licht andere persoonlijkheid had gekregen dan pas ik me daar wel op aan dacht ik. Ik vond onze conversaties nog steeds even boeiend, al wist ik dat ik mijn plannen voor ons collectief projectje weer voor even moest opbergen, je had tijd nodig om terug op krachten te komen en te herstellen.
Het maakte mij niet uit hoe lang dat dit zou duren, ik was vastbesloten om je altijd te hulp te staan en heb meermaals aan je deur gestaan als je stuurde om dan samen met jou een wandeling te gaan maken. De laatste keer dat we elkaar zagen was 5 februari, we praatten wat bij over wat jouw plannen waren voor de toekomst, en ik probeerde je te wijzen op de zaken die je zouden kunnen helpen zoals meer sporten, en een vaste job zoeken zodat je wat meer structuur had in je dag. Je ging akkoord, maar ik denk dat je toen al vastbesloten was om er een eind aan te maken, je zou me nog een laatste ontmoeting gunnen maar dan ging je er definitief een punt achter zetten.
Ik ben er zeker van dat je wist dat ik alles zou hebben gedaan om dit te verhinderen, maar ik denk dat je ook er zeker van was dat zelfs mijn grenzeloze vastberadenheid om je te helpen niet genoeg zou zijn om recht te zetten wat er was misgelopen in je hoofd. Ik zou boos kunnen zijn op jou dat je mij niet de kans hebt gegeven om je te blijven helpen, maar ik zal een voorbeeld nemen aan hoe jij was: altijd verzoenend en ik zal vrede proberen te sluiten met jouw beslissing.
Vaarwel vriend, ik zal je nooit vergeten, hou je een plekje vrij voor mij in het hiernamaals? Ergens naast jou.
